Hier werd het al snel duidelijk en ik kreeg direct de diagnose van de ziekte verslaving. Was ik ziek? Ik wist niet eens dat verslaving een ziekte is, laat staan dat ik dat heb. Er werd ook nog bij verteld dat de ziekte verslaving chronisch en progressief is. Mijn eerste vraag was dan ook: wat houdt dat in? Chronisch betekent dat je voor de rest van je leven verslaafd zult blijven en progressief houdt in dat als je er niets aan doet en blijft gebruiken dat dit uiteindelijk zal leiden, lijden is beter is deze hoedanigheid, tot de dood. Toen werd ik wakker en was ik bereid ik er aan te gaan werken. Er werd mij geadviseerd om klinisch opgenomen te worden.

Hoe moeilijk ik dat moment ook vond, nam ik direct de beslissing om er voor te gaan en drie weken later stond ik voor de poort van de kliniek om geholpen te worden. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe ik me toen voelde! Heel klein, verslagen en verloren, als een soort nederlaag. Mark Lettinga is ziek, voor de rest van mijn leven maar ik ga er wat aan doen. Een maand later stond ik weer buiten en dat voelde als een overwinning. Ik voelde me als herboren maar ook heel onzeker over hoe mijn 'nieuwe' leven er uit zou gaan zien.